آزاده یاسمن،احیای هنر ایران زمین

او خود را متعلق به همه اقوام ایرانی می‌داند برای همین لباس‌های رنگارنگ نمایشگاه او تلفیقی است از مدل‌ها، رنگ‌ها و فرم‌های مختلف لباس‌های اقوام ایرانی، دامن‌های ترک آذربایجان با بالاپوش‌های قشقایی تلفیق شده‌اند، لباس کردهای آذربایجان با کردهای قوچان متفاوت است و او سعی کرده از همه عناصر برجسته این لباس‌ها استفاده کند. لباس‌ها رنگی است، رنگ‌های طبیعی و شاد، بنفش، سبز، قرمز، آبی با طیف‌های مختلف مسی و آجری. در کمتر لباسی رنگ سیاه دیده می‌شود. یاسمن توضیح می‌دهد: «رنگ در سرتاسر تاریخ ایران ستوده شده و رنگ سیاه همیشه مکروه بوده، اگر رنگ در زندگی نباشد، درک انسان از محیط اطراف آسیب می‌بیند، رنگ‌ها متعلق به همه دوره‌های تاریخی‌اند و هیچ رنگی منحصر به دوره تاریخی خاصی نیست». لباس‌هایی که در دومین نمایشگاه آزاده یاسمن عرضه می‌شود، از جنس ابریشم یا جاجیم ظریف هستند، قیمت این لباس‌ها از صدهزار تومان کمتر نیست. تهیه یک دست لباس زنانه سنتی بیش تر از 500 هزار تومان خواهد شد. دامن، شلوار، بالاپوش های رنگی و انواع شال و روسری در این نمایشگاه عرضه می‌شود. یاسمن این لباس‌ها را گران نمی‌داند: «این لباس‌ها باید گرانتر عرضه شوند، باید بهای میراث کشور را پرداخت، این بهای زمان و ذوقی است که صرف بخشیدن روح به این لباس‌ها شده است». به اعتقاد او این لباس‌ها متعلق به طبقه بالای اجتماعی است. فرآیند مدسازی همیشه با استقبال از سوی طبقه ثروتمند آغاز می‌شود و طبقات پایین‌تر اجتماع از آن شیوه پیروی خواهند کرد». او تا به حال در طرح ویژه وزارت کشور برای مدل‌سازی شرکت نکرده است. جشنواره زنان سرزمین من به اعتقاد این طراح لباس خالی از ریشه‌ها و اصالت لباس‌های ایرانی است: «تنها نمونه‌های غربی را با بوته جقه تزیین می‌کنند و انتظار دارند مردم از این لباس‌ها استقبال می‌کنند». در کنار نمایشگاه لباس‌های سنتی و ایرانی، فیلمی نیز در سالن سینمای کاخ ملت، پخش می‌شود فیلمی که شیوه‌های بافت ابریشم و جاجیم را نشان می‌دهد و علاقه‌مندان به لباس‌های سنتی و ایرانی با این شیوه‌ها آشنا می‌شوند. او و همسرش به شهرها و روستاهای مختلف کشور سفر می‌کنند تا انواع پارچه‌های قدیمی و سنتی یا شیوه بافت آن‌ها را پیدا کنند، شاید بتوانند از فراموش شدن انواع پارچه‌های سنتی کشور جلوگیری کنند.

آزاده یاسمن، فارغ‌التحصیل رشته طراحی پارچه و لباس از دانشگاه هنر است و در روز 17دی ماه در فرهنگسرای نیاوران نمایشگاه خود را برپا خواهد کرد. او در دانشگاه بافتن جاجیم را آموخت و علاقه خود به بافتن جاجیم را اینگونه توصیف می کند: «از بافتن لذت می بردم اما بعد از مدتی مسیرم مشخص شد، بافتن در ایران قدمت هزار ساله دارد، یافته‌های باستان شناسان نشان می‌دهد که در لرستان الیاف کتان دور دسته خنجر و چاقویی که قدمتی شش هزار ساله داشته کشف شده، در اساطیر و افسانه‌ها نیز از جمشید به‌عنوان مخترع کرباس، رنگ و بافت پارچه یاد شده است». او از وضعیت نساجی کشورمان ناراضی است و میگوید: «با این همه پیشینه تاریخی به بافنده‌ها و نساج‌ها به جز کار با ماشین چیز دیگری نیاموخته‌اند. لباس‌های ما تبدیل به اشیایی بی‌روح شده‌اند که توان خلق آثار و اشیا زنده و اصیل را از ایرانیان گرفته است.» او بافتن را به نقاشی تشبیه می کند: «جاجیم پارچه زخیمی است از تار و پود که هر دو از رنگ‌های متفاوت برخوردارند. حدود پنج سال است که جاجیم می‌بافم، پارچه جاجیم زخیم است و مناسب بافتن لباس نیست، من به پارچه ظریف‌تری احتیاج داشتم. به همین دلیل ابریشم را انتخاب کردم.»